โอเค หลังจากที่ตอนแรกว่าจะอัพเร็วกว่านี้หนึ่งวันแต่งานก็เข้าทั้งการบ้านและงานนอกม.ก็วิ่งเข้ามาหาชวนให้รู้สึกเหมือนตัวเองถูกมัดไว้แล้วทาซอสบาร์บีคิวก่อนจะถูกโยนทิ้งไว้กลางทุ่งหญ้าซาวันน่าที่มีแต่สัตว์กินเนื้ออดอยากมาเกินครึ่งเดือนล้อมรอบสิ้นดี
เรื่องที่เราควรทำก่อนจะเริ่มปากเสียหนักกว่านี้คือประจานสมองที่ไม่มีรอยหยักของตัวเองด้วยการแปะStory tellingเรื่อง赤ちゃんครั้งแรกก่อน
นี่คือสิ่งที่เราต้องอธิบาย
และนี่คือสิ่งที่เล่าไป
赤ちゃんと犬がいましてね。（あは）で、あっ赤ちゃんが犬の…犬に乗ろうと思ってるんですけど。（うん）犬にあー這いよってますね。（えっ？）で、犬が…寝てた犬が目が覚めて赤ちゃんをびっくりさせました。で、犬が向こう側に向かいまして…赤ちゃんが…赤ちゃんが、まあ犬の前から乗ることができませんからね。（うん）で、後ろから乗ろうと…のっ乗ろうと思って、あー…ユーターンしたんですけど。（友達が笑い出した）で、うん…でも,後ろになってもあー…犬がもう振り向いたので、また前なんです。そういうことなんです。もういい…（友達がまだ笑っている）（1分6秒）
มันยังดูเหมือนสิ่งมีชีวิตที่มีเศษเสี้ยวของสติปัญญาอยู่จนถึงประโยคที่4นะ ถึงจะรู้สึกมีอะไรผิดอยู่แต่ก็ยังสื่อกันได้อยู่เหมือนพ่อค้าแม่ขายที่มาบุญครองก่อนที่everything went downhill//แม้จะอยากร้องไห้กับความโง่แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นดำน้ำ หลังจากนั้นก็ค้างไปตอนที่ไม่รู้ว่าช่องที่3ที่น้องหมาหันหน้าไปอีกทางต้องพูดยังไงดี แล้วเด็กน้อยที่คลานไปอีกทางควรพูดเยี่ยงไรดี...ユーターンしたんคืออัลไล...//อยากเอาตัวเองไปยัดไว้ในตู้แล้วไม่ออกมาอีกเลย...
แล้วประโยคจบนี่คืออะไร...คือแบบมันสรุปความรู้สึกหลังเล่าจบได้ในคำเดียวเลยนะ คือพอเถอะ...ไม่รู้ว่าระอากับความโง่ของตัวเองหรือไม่รู้คำแล้วไม่อยากจะฝืนเล่าเรื่องที่แม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจต่อแล้วกันแน่
ถ้าให้พูดตรงๆคือดีใจที่นึกคำว่า這い寄るออกอย่างจริงจัง//ขอบคุณสปอนเซอร์這いよれ！ニャル子さん(ชื่อไลท์โนเวล) นอกนั้นไม่อยากพูดอะไรถึงมันอีก...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น